Ayrılıyoruz.
Şimdi şuracıkta.
İnanabiliyor musun?
O kurduğumuz, ellerimizle ömrümüze inşaa ettiğimiz hayallerimizi,bir kelimeyle yerle bir ediyoruz şimdi ikimiz.
Evet hala ikimiziz.
Ayrılırken bile.
Bizi ayırıyoruz çünkü birbirimizden.
Biz kelimesini siliyoruz her yerden.
Sen ve ben olarak ikiye ayırıyoruz.
Her şeyi iki parçaya bölüyoruz.
Mesela o çok sevdiğim gömleğin artık odamda asılı durmayacak.
Çünkü o artık bizim değil senin !
Mesela ben artık yatağımda yatacağım yatağımızda değil.
Ayrılıyoruz.
Şimdi şuracıkta.
Susmak bilmeyen biz, konuşacak tek bir şey bulamıyoruz.
Kuracak tek bir cümlemiz yok ne acı.
Biz seninle çok güzeldik ama bittik !
Bana bir şey söyle dedim bir ömür yetsin.
Sustun.
Kocaman sustun.
Çok sustun.
O suskunluğunda içim çığlık çığlığaydı.
Sesini almıştı rüzgarlar.
Cümlelerin ceplerindeydi ve elini bile atmıyordun çıkarmak için.
Elimi bile uzatamadım sana son kez dokunmak için
Sen, ben, biz artık hepimiz sırayla gitmeliydik bir bir.
Ve biliyor musun ben o gün öğrendim.
Susmak, en iyi cevap değil en iyi öldürme biçimidir !