Şimdi bana onu anlatıyorlar.
 

Duydum. herşeyi duydum...
Sanki başka bir insandan bahsediyorlar.
Ben mi büyük anlamlar yükleyerek tam(am)lamışım O’nu...
Öyleyse ne kadar yanılmışım.
Yaratırken bir masal prensesini çocuksu düşlerimde,
Kendimi ne kadar iyi kandırmışım .
Duyduklarım kara harflerle yazılacak masumiyet tarihine.
Kirletilmiş bir sayfaya, kalın uçlu simsiyah kalemlerle...
Bir Atilla İlhan şiiri gibi yazılanları yalnızca yaşayanlar anlayacak.
Şiirlerde bana, yalnızca O anlatılacak.
Biliyorum bir gün kendisinin anlatıldığı şiirlere rastladığında
Yazılanlardan utanacak.
Hayatın karanlık bir ara istasyonunda yapayalnız kalanlar
Unutulmaya mahkum kalacak.