Seni bu kadar seviyorum diye kendini sakın bir şey zannetme. Çünkü benim seni sevdiğim kadar güzelsin, sana herkesten başka baktığım sürece özelsin...
Şimdilik acı çekiyorsam, üzülüyorsam ve özlüyorsam seni hala; yokluğuna hemen alışamayacak kadar çok sevdiğimdendir. Yani sen kalbimi kırıyorsun ya, benim kırılganlığım sana olan sevgime aslında. Emin ol o da zamanla son bulacak.
Ama unutma,
Bir gün o kadar mutlu olacağım ki, o kırıklar en çok sana batacak...

Bu saatten sonra değil bir damla gözyaşına, bir parça hüzne bile değmezsin.
Başka birinin eline değersin,
Yüzüne değersin,
Tenine değer belki tenin...
Ama benim için hiçbir şeye değmezsin... Ben senin kirpiğine bile kıyamazdım oysa. Gözün aydın sevgili, sonunda beni de kaybettin...
Bundan sonra üzülme sırası sende,
Bir daha beni üzemeyeceksin diye..

Bazen nerede olduğun değil, kiminle olduğun önemlidir...
Yanında huzur bulduğun biriyle dünyanın en berbat yerinde bile mutlu olursun. Sevmediğin biriyle her yer cehennemdir...
Bu yüzden,
Mutlu olduğun biriyle olduktan sonra nerede olduğun hiç önemli değildir.
Çünkü doğru kişiyleysen gülümsemek için her zaman bir nedenin var demektir...

En çok da gece geç saatlerde özlenenlerden nefret etmek gerek aslında...
Çünkü bu saatlerde özleyen insan acıyla özler,
üzülerek özler,
ağlayarak özler...
Sabah erken kalkacaktır, ama uyutmaz içindeki sızı. Özler...
En kötüsü de bu kadar sevgiyi hak etmediğini bilir, yine özler...

Yalnızca kalbim kırılsaydı zamanla geçerdi, unuturdum, her şey yoluna girerdi bir şekilde.
Ama benim güvenim de kırıldı...
Böyle olunca olmuyor işte... Hiç çıkmıyor aklımdan, geçmiyor... Hep yarım kalacak gibi hissediyor insan kendini, bir daha acıyacak ve hiç geçmeyecek gibi hissediyor...
Sadece kalbim kırılmış olsaydı keşke...
Ne zaman baksam yüzüne, ne zaman güvenmek istesem yeniden, ne zaman öpsen ya da sarılsan; yine gidecekmişsin gibi geliyor.
Ve inan bana, güven bir kere kırılınca hiçbir şey eskisi gibi olmuyor...